Pangarap ni Jean na makapagtapos ng kolehiyo sa Maynila, makapag-abroad, at makapag-asawa ng isang mayamang Amerikano. Sa edad nilang beinte-otso, natupad na ang pangarap niya. Napakapag-asawa si Jean ng isang mabait na Amerikanong mangangalakal, may dalawang anak na sila at kasalukuyang naninirahan sa Los Gatos, California.
Pangarap naman ni Menchie na maging isang titser ng religion. Hindi niya maipaliwanag kung bakit. Basta gusto niya. Ngayon, katekista na siya. Subalit lagi siyang kinagagalitan at pinangangaralan ni Je-an tuwing dumadalaw ito sa Romblon. Naiinis na nagsalita si Jean sa kanya, “Menchie, ano ba ang mapapala mo diyan sa pagtuturo ng religion? Gutom lang ang aabutin mo diyan. At tumatanda ka na rin” Masayang tumugon si Menchie, “ Mahal ko ang mga bata...Mahal ko ang bokasyong ito, at maligaya ako dito’ Ngunit habang nagpapaliwanag si Mercie kay Jean sa sulat, tila naguguluhan na siya sa kanyang sarili. Kaya’t ang sabi na lamang niya sa sulat, “ Love is illogical...period.”
Hindi siya tinatantanan ni Je-an sa pag-aalok na sumunod na sa kanya sa Amerika. “ Let’s be practical. College graduate ka. Mag-office work ka na lamang sa Amerika. I’ll help you. Huwag kang magpaka-martir diyan, Menchie. May itsura ka naman, I am sure makakakita ka rin ng amerikano doon” ang sabi ni Jean.
Naputol ang alaala ni Menchie nang makarinig siya ng isang tunog ng tambol na nanggagaling sa di-kalayuan. Kilala niya ang tunog. Tunog iyon ng tambol ni Jun, ang walong taong-gulang ng bata na may malaking peklat sa mukha - dulot nang masunog ang kanilang bahay noong sanggol pa ito. Muling bumalik sa alaala ni Menchie nang dalawin niya si Jun sa kanilang pawid na bahay. Ayaw pumasok ni Jun noon sa paaralan dahil sa takot na tuksuhin siya ng ibang bata. Ayaw niyang lumabas ng bahay. Ibig na lamang niyang magkulong sa bahay at umiyak.
Ngunit sa araw-araw na pagdalaw ni Menchie sa bahay ni Jun, unti-unti niya itong nahikayat na mag-aral sa paaralan at makipaglaro sa mga bata. Bigla itong nagkahilig sa tambol at natutong mangarap, “Ate Menchie, paglaki ko, gusto kong maging drummer ng banda.”
Naalala niya ang sinabi ni Jun sa kanya, “ Mula ngayon, hindi na ako iiyak kapag tinukso nila akong Jun Peklat. Hindi na ako mahihiya dahil alam kong may Ate Menchie ako sa tabi ko.”
Tumatakbong papalapit si Jun. Bitbit pa rin ang latang tambol.
“Jun, gabi na. Bakit naririto ka pa?” ang kanyang tanong.
“Kasi po, hinahanap ko kayo dahil hindi po kayo nagpunta sa ating Orasyon sa kapilya kanina. May sakit po ba kayo?” ang sagot at tanong ni Jun.
Pilit na ngumiti si Menchie. Niyakap niya si Jun nang mahigpit.
Marahang pumatak ang kanyang luha na kanina pa niya pinipigil.
“Bakit po kayo umiiyak? May umaway po ba sa inyo?ang muling tanong ni Jun na tila naguguluhan sa kanya. Hindi niya alam kung papaano sasabihin sa bata na paalis na siya bukas. Papuntang Amerika. Wala pa naman siyang planong magpa-alam kay Jun at sa mga estudyante niya. Baka hindi ito maintindihan ni Jun.
... itutuloy
- Willy M. Samson,SJ
No comments:
Post a Comment