Kalayaan sa Bilangguan 2

Kaya ba ninyong magsuntukan sa harapan ng isang pari? Kayang-kaya ito ng mga bilanggo! Isang araw sa harap ko mismo, biglang nagsuntukan ang dalawang bilanggo. Okay lang sana kung malalim ang dahilan, Yung tipo bang, may papatay sa pari. Hindi eh! Ang babaw! Pinag-awayan lamang nila kung sino ang may karapatang sumundo at maghatid ng pari sa gate.

Kamakailan lang, dalawang bilanggo uli ang nag-away, hindi dahil sa pari kundi dahil sa piso! Hindi ko na alam kung anong mayroon ang pari at piso para ipaglaban nang suntukan! Minsan para silang mga batang ang sarap pingutin sa tenga o pagkukurutin sa singit. Ang sarap pag welgahan! Mag walkout kaya ako?

Ewan ko ba, kung anong pumasok sa aking kokote at sinubukan ko nga! Habang nagsusuntukan ang dalawang bilanggo, binitbit ko ang aking payong at mabilis akong umalis. Sabi ko sa sarili ko, “Bahala na kayo diyan. Iwan ko nga ang mga kumag na ito.” Umalis akong dala-dala ang lahat ng aking pagkainis at pagkadismaya sa mga bilanggo, sa sitwasyon, at sa aking sarili bigo na baguhin sila. Ngunit sa aking kalooban, may pag-aaway ring naganap. “babalik ba ako para magmisa o tuluyang mag walk-out upang turuan ng aral ang mga kumag na ito?” Sa inis ko “kumag” na ang tawag ko sa kanila.

Tulad ng aking inaasahan, isang katerbang mga bilanggo ang nagsunurang parang buntot o anino ko. Nagmamaka-awa na bumalik ako at magmisa. “Bakit pa?,” ang padabog na sabi ko. “kung akong pari ay hindi ninyo kayang galangin, sino pa ang gagalangin ninyo?” napansin kong hindi na ako ngumingiti. Nag lahong parang bula. Tama talaga si Tita Glo.

Subalit kahit na kasing tigas ng bakal ang akong puso, bigla itong naging “pusong mamon” nang sabihin sa akin na isang juvenile na bilanggo, “Father, akala ko ba, walang iwanan?” parang kinurot ang aking puso. Para akong binatukan. At ang mga kumag, marunong ding magpakunsensiya!

Oo nga naman! Naalala kong bigla ang mga VISO (mga bilanggong matanda at walang bisita) na walang kamuwang-muwang sa nang-yayari, at naghihintay lamang ng Misa. Ang Banal na Misa lamang ang kanilang “bintana ng langit.” Napaisip ako. “Oo nga pala, paano na sila ?” ang sabi ko sa sarili ko, “Hindi ako ang kanilang kailangan, kundi ang Diyos na aking dinadala sa kanila.’’ Natauhan ako. Nahimasmasan. Namalikmata. At nagkapuso!

Kaunting biyaya ng kabanalan ba’y ipagkait ko pa sa mga nilalang na ito na salat na salat nito? Salat ng nga sila sa pagkain, sasalitin ko pa ba sila sa Diyos ? Ang mga makasalanan nga pala ang dahilan nang pagparito ni Hesus sa mundo. At ito rin ang dahilan kung bakit ako naririto-para sa mga may baltik na preso, at di para sa mga taong banal. Para akong lumaya sa aking makitid at nakakulong na pag-iisip. Bumalik akong muli. Nilamon ko ang aking makitid at nakakulong na pag-iisip. Nilamon ko ang aking drama. Ngumiti. At nagmisa ako.

Sa bilibid, bilanggong kaisipan ko ang unti-unting pinalaya. Makasariling uri ng paglilingkod at pagmamahal ang dahan-dahang ninakaw ng mga bilanggo at pinapalitan nang wagas na paglilingkod.

Itutuloy ...